Μόλις χθες πρώην προβεβλημένος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρο του κόμματος, «βαρίδι της Αριστεράς». Το νόημα αυτού του χαρακτηρισμού  σύμφωνα  με τον πρώην υπουργό είναι ότι μια αλλαγή ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της αντικατάστασης του κυρίου Τσίπρα αρκεί για να μπορέσει να δει ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η Αριστερά, πολιτική διέξοδο.

Διέξοδο από τα χαμηλά ποσοστά στα οποία την έχουν εγκλωβίσει οι δημοσκοπήσεις μην αφήνοντας καμία ελπίδα για εκ νέου κυβερνητικό ρόλο στο άμεσο και το απώτερο μέλλον. Και ενώ πράγματι είναι εύλογο να σκεφτεί κανείς ότι το μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τη δημοσκοπική φτώχια μιας αντιπολίτευσης που δεν κατόρθωσε να κερδίσει πόντο ακόμα και μέσα σε τέτοιες δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες όπως αυτές που επέβαλλε η πανδημία, το φέρει η ηγεσία της και προσωπικά ο κύριος Τσίπρας, η φράση «βαρίδι της Αριστεράς» είναι σε μεγάλο βαθμό παραπλανητική. Γιατί στο θέμα αυτό υπάρχει ένα παράδοξο του οποίου την αντίφαση θα εξηγήσω παρακάτω.

Ο πρώην υπουργός της Αριστεράς φυσικά, χαρακτηρίζει τον κύριο Τσίπρα ως «βαρίδι της Αριστεράς» με αφετηρία την αντιμετώπιση την οποία επιφύλαξε στο δημοψήφισμα του 2015. Γιατί να μην ξεχνάμε πώς ο κύριος Τσίπρας από πρόεδρος ενός μικρού περιθωριακού κόμματος κατάφερε να σχηματίσει την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα.

Το κατάφερε γιατί τη στιγμή που η χώρα βίωνε μια βαθιά τραυματική οικονομική κρίση και οι πολίτες αντιδρούσαν τότε στην εισαγόμενη πολιτική έκτακτου δανεισμού και λιτότητας, ο κύριος Τσίπρας πλασαρίστηκε ως ο φορέας μίας ρήξης. Υποσχόταν ότι θα έσκιζε τα μνημόνια, ότι θα οδηγούσε σε αναδίπλωση τους δανειστές και τελικά ότι θα έβγαζε αν χρειαζόταν την Ελλάδα και από το ευρώ, επιφέροντας καίριο πλήγμα στην πολιτική και οικονομική αρχιτεκτονική μιας συντηρητικής Ευρώπης.

Και με αυτό το μήνυμα της ρήξης όχι απλώς έγινε ο φορέας μίας πλειοψηφίας των πολλών θιγμένων από τον κρίση, αλλά φτάσαμε στο σημείο να τον πάρουν τόσο στα σοβαρά στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ώστε μέχρι και ξένο κόμμα κατέβηκε στις ευρωεκλογές με σημαία το όνομά του. Όταν λοιπόν στη συνέχεια ο κύριος Τσίπρας, όχι απλώς δεν σεβάστηκε την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος του 2015 αλλά έφτασε στο σημείο να εφαρμόσει το σκληρότερο μνημόνιο που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα συντασσόμενος πλήρως με την συνταγή του κυρίου Σόιμπλε (Schauble) τον οποίο πριν λοιδορούσε, υπήρξαν πολλοί στην Ελλάδα και πολλοί περισσότεροι στην Ευρώπη που άρχισαν να του χρεώνουν “πολιτική αγυρτεία”. Για να γίνει αντιληπτό σε τί σημείο πολιτικού χαμαιλεοντισμού έφτασε ο κύριος Τσίπρας, πολιτικός  που δήθεν πολεμούσε το «σύστημα» και την Ευρώπη, ας αναλογιστούμε το εξής. Όταν υπήρξε στη Γερμανία μετεκλογική δυσκολία στο σχηματισμό κυβέρνησης, αυτός ο πρώην- δήθεν “Castro” της Μεσογείου έκανε δημόσιες παρεμβάσεις καλώντας να τα βρουν τα «συστημικά» κόμματα για το καλό της Ευρώπης! Και ήταν αυτές  ακριβώς οι μεταμορφώσεις που έκαναν ευρωπαίους ηγέτες της Αριστεράς όπως τον Γάλλο Ζαν-Λυκ Μελανσόν να τον αντιμετωπίζουν ανοιχτά ως πολιτικό παρία και τον εδώ πρώην υπουργό, στο ίδιο μήκος κύματος, να τον χαρακτηρίζει «βαρίδι της Αριστεράς».

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το παράδοξο. Γιατί ανεξάρτητα του τί πιστεύει ο κύριος Μελανσόν και άλλοι στον χώρο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ή ο εδώ πρώην υπουργός, το γεγονός είναι ότι αυτή η Αριστερά, αν κρίνει κανείς από την πολιτική συμπεριφορά της, δεν αντιμετώπισε τον κύριο Τσίπρα ως τέτοιο «βαρίδι».

Αυτό εξηγεί γιατί ο κύριος Τσίπρας αφού πράγματι αγνόησε την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος του 2015 παρά ταύτα κέρδισε τις επόμενες εκλογές. Και μπορεί τελικά να έχασε την εξουσία γιατί φυσικά ένα μεγάλο μέρος του ευρύτερου εκλογικού σώματος κατάλαβε ποιός πραγματικά ήταν, όμως, αν μιλάμε στενά με όρους «Αριστεράς», σε αυτή την Αριστερά δεν κουνήθηκε φύλλο. Όχι απλώς ο κύριος Τσίπρας παρέμεινε και παραμένει  αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάθε απόπειρα στον ίδιο κομματικό χώρο να τον αμφισβητήσουν από τα αριστερά, απέτυχε εκλογικά με την εξαίρεση του κόμματος του κυρίου Βαρουφάκη το οποίο όμως συγκέντρωσε μόλις ένα ανεμικό 3% καταγράφοντας μία μάλλον πύρρειο νίκη. Με άλλα λόγια η ευρύτερη αριστερά δεν έδειξε να αντιμετωπίζει τον κύριο Τσίπρα ως «βαρίδι», παρά το ότι αποδείχθηκε κραυγαλέα ανακόλουθος των θέσεων και του εαυτού του. Έτσι λοιπόν παρά τα όσα λέει ο πρώην υπουργός, φαίνεται να υπάρχει ένα παράδοξο, ακριβώς γιατί παρά τη στροφή των 180 μοιρών την οποία έκανε, η Αριστερά δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει τον κύριο Τσίπρα ως «βαρίδι».

Και η εξήγηση αυτού είναι η εξής. Πολύ απλά για την εκλογική Αριστερά ο κύριος Τσίπρας δεν είναι «βαρίδι» γιατί εκφράζει την απόλυτη πολιτική ένδεια ενός ολόκληρου χώρου.

Το γεγονός ότι ο κύριος Τσίπρας δεν έκανε ρήξη με την Ευρώπη δεν δείχνει αναξιοπιστία, αλλά υπενθυμίζει ότι η Αριστερά η οποία πάντοτε έκανε τις λάθος στρατηγικές επιλογές για τη χώρα όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, όταν τελικά βρέθηκε στην κυβέρνηση απέδειξε εκκωφαντικά πόσο αναντίστοιχη είναι με αυτά που λέει και με αυτά που τελικά πράττει. Απέδειξε δηλαδή αυτό που διαχρονικά ήταν, είναι και θα είναι, δηλαδή πολιτικά άσφαιρη και αδιάφορη. Όπως παλιότερα, που σήμερα η νεολαία όλα αυτά θέλει να τα ξεχάσει και να τα παραμερίσει, είχαν σκοπό να  κάνουν την Ελλάδα μια κομμουνιστική χώρα, έτσι και μετέπειτα υπήρχαν αρκετοί στον χώρο αυτό που συνέχισαν να θέλουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με την Δύση, ο οποίος και επιτρέπει στην Ελλάδα να αναπνέει. Όταν όμως τελικά τους δόθηκε η ευκαιρία να το πράξουν, τελικά ευτυχώς οπισθοχώρησαν γιατί στο βάθος και οι ίδιοι ξέρουν ότι όσα επίσημα πρεσβεύουν  είναι μόνο λόγια. Και αυτό εξηγεί γιατί στην Ελλάδα η Αριστερά διατηρούσε επιρροή όσο ήταν στην αντιπολίτευση ενώ η κυβερνητική της στιγμή της στέρησε και θα της στερεί εφεξής αυτή την επιρροή για το μέλλον. Με άλλα λόγια, δεν είναι ο κύριος Τσίπρας «βαρίδι» για την Αριστερά, ο κύριος Τσίπρας και η Αριστερά αποτελούν «πολιτικό βαρίδι» στην προσπάθεια που κάνει ο τόπος μας να αναταχθεί και να ανασυνταχθεί συνολικά. Ο κύριος Τσίπρας δεν πρόδωσε την Αριστερά- την εξέφρασε και έτσι προσέφερε τελικά μια πολύτιμη υπηρεσία στον τόπο. Γιατί μετά απ’ όσα έγιναν κανείς πια δεν μπορεί να έχει το άλλοθι της πλάνης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά μπορούν να δώσουν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα του τόπου.