Τώρα που ολοκληρώθηκε το έργο της προανακριτικής επιτροπής μπορούμε ευκολότερα και πιό ελεύθερα να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Τελικά πώς πρέπει να χειριζόμαστε τις υποθέσεις διαφθοράς στην Ελλάδα. Οφείλουμε ως πολιτικό σύστημα να διευρευνούμε σε βάθος τέτοιες υποθέσεις ή να είμαστε ανεκτικοί όταν τις αντιμετωπίζουμε. Πρέπει να δείχνουμε μηδενική ανοχή σε φαινόμενα διαπλοκής και παράνομης συμπεριφοράς υπουργών ή να συμψηφίζουμε τις ευθύνες με αντάλλαγμα την ομαλότητα της πολιτικής ζωής του τόπου όπως μας συμβούλευσε προχθές ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της η Laura Codruta Kövesi, Ευρωπαία Γενική Εισαγγελέας εξήγησε ότι η διαφθορά υπάρχει σχεδόν σε όλες τις χώρες, όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν δούμε, ωστόσο, την κλίμακα της διαφθοράς ανά χώρα, πραγματικά εξαρτάται από το επίπεδο εμπλοκής των τοπικών αρχών. Τούτου λεχθέντος, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι κάποιες χώρες είναι διεφθαρμένες και κάποιες άλλες δεν έχουν καθόλου διαφθορά.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Γαλλία. Μόλις πριν κάποιες βδομάδες το Γαλλικό δικαστήριο καταδίκασε τον πρώην πρωθυπουργό της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν σε φυλάκιση πέντε ετών, διότι ο πρώην πρωθυπουργός απασχολούσε οικονομικά την σύζυγό του ως κοινοβουλευτική του συνεργάτιδα, με αποτέλεσμα αυτή να εισπράττει έναν υψηλό μισθό από τη Γαλλική εθνοσυνέλευση χωρίς φυσικά να δουλεύει για το μισθό που λάμβανε.

Στις 5 Οκτωβρίου του 2020 θα βρεθεί ενώπιον του δικαστηρίου ο Νικολά Σαρκοζί ο οποίος επίσης εμπλέκεται και θα δικαστεί για υπόθεση διαφθοράς. Με άλλα λόγια η Γαλλία, η οποία μέχρι τώρα έχει διεξάγει την ποινική έρευνα σε βάρος του προέδρου Νικολά Σαρκοζί που δεν δίστασε να καταδικάσει την κυρία Λαγκάρντ για την υπόθεση ΤΑΠΙ και που έβαλε σε ανάκριση τον αείμνηστο πρόεδρο Ζακ Σιράκ, είναι μία κοινωνία μηδενικής ανοχής. Και υπάρχει μία διχογνωμία για την έκταση που μία κοινωνία πρέπει να είναι αυστηρή με τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Κάποιοι λένε όχι, διότι έτσι δημιουργείται μία ζούγκλα στην οποία ένας πολιτικός θέλει να βάλει στη φυλακή τον άλλον, πολύ συχνά με γελοίες και στημένες κατηγορίες. Ενώ άλλοι λένε ναι, διότι στις δημοκρατίες που ζούμε όλοι οφείλουμε να είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο και το ίδιο ισχύει και για τον κύριο Φιγιόν και για τον κο Ταπί και για οποιονδήποτε άλλο εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς. Θα πω λοιπόν από την πλευρά μου ότι συντάσσομαι με την δεύτερη άποψη με μία όμως βασική προϋπόθεσή. Να υπάρχουν ακλόνητα στοιχεία. Αποδείξεις και όχι απλές ενδείξεις. Και η δικαιοσύνη με τη θεσμική της ανεξαρτησία θα πράξει το καθήκον της. Διαφορετικά θα ταλαιπωρείται και θα δηλητηριάζεται άδικα η πολιτική ζωή του τόπου που κανείς δεν το θέλει ειδικά όταν βρισκόμαστε σε περιόδους κρίσης. Προφανώς λοιπόν, με αυτή την προϋπόθεσή, θα πρέπει οι πολιτικοί να υπόκεινται στον έλεγχο, όχι μόνο για λόγους ισονομίας και δικαιοσύνης αλλά και γιατί ο τρόπος που λειτουργεί το σύγχρονο κράτος με τις διευρυμένες αρμοδιότητες και εξουσίες που δίνει στους πολιτικούς, δημιουργεί ένα πολυδαίδαλο πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί εύκολα όχι απλώς να ανθίσει αλλά και να κρυφτεί η διαφθορά. Και αυτό είναι απαράδεκτο, ιδίως σε μία εποχή που ο πλανήτης διέρχεται μια μακροχρόνια οικονομική κρίση στην οποία το κράτος μονίμως ζητάει από τον πολίτη θυσίες. Και όταν ζητάς θυσίες από τον πολίτη οφείλεις να είσαι διπλά αυστηρός με τον εαυτό σου. Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι το θέαμα πολιτικών να μπαινοβγαίνουν στη φυλακή όπως γίνεται λόγου χάρη στη Βόρεια Κορέα καταρρακώνουν την εμπιστοσύνη που χρειάζεται η πολιτική για να λειτουργήσει. Όμως αυτό δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία για να μην αποδίδεται το δίκιο. Ναι δεν είναι ευχάριστο, αλλά η εναλλακτική είναι ακόμη χειρότερη. Οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να επιμείνουμε σε μία κοινωνία μηδενικής ανοχής. Γιατί καλώς ή κακώς χωρίς αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε μια σύγχρονη οικονομία ούτε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου. Διαφορετικά, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία.